یک اتفاق رسانه‌ای

با اینکه سال‌ها از شعار آزادی بیانِ فردی و رسانه‌ای می‌گذرد و همیشه دغدغه‌‌ی جریان آزاد اطلاعات را داشته‌ام ، به محقق شدن آن به شکلی قابل قبول در هیچ‌کجای دنیا اعتقادی ندارم.
این بی اعتمادی از انتشار  گزیده‌ی اخبار در رسانه‌های اینترنتی فارسی زبان ، تا سانسور روحوضی، شک برانگیز و مبتذل صدا و سیما را در بر‌می‌گیرد. حتا تصور می‌کنم نحوه‌ی انعکاس و انتخاب تیتر یک و رده بندی اخبار رسانه ای از جنس BBC با این حجم مراجعه کننده [که خود هم یکی از آن‌هایم] به گونه‌ای است که در عین انتشار خبر همه چیز ، به آن رنگ و بو و اولویت هم می‌دهد.
بااین مقدمه نگاهی بیاندازیم به انعکاس خبر اعدام صدام. من با وجود اینکه شاهد تاثر سالخوردگانی که صدام را قاتل فرزندانشان می‌دانند بوده‌ام، همیشه تصور می‌کردم که اعدام یک دیوانه که در جایگاه رهبری یک جامعه قرار گرفته چه لطفی می‌تواند داشته‌باشد جز اینکه درس عبرتی باشد برای خرده دیکتاتور‌ها یا در حکم یک اقدام سمبلیک برای مردم عراق که یک دوره‌ی سیاه  را در عراق تمام شده بدانند و یا خانواده‌های قربانیانی که با نابودی نماد جور دل بیشتری به مملکتشان می‌بندند.
ولی ماجرا در رسانه‌ها معکوس شده است:
خبر از صدامی می‌خوانیم که خک به ابرو نیاورده، در لحظه‌ی اعدام دست بر قرآن می‌برد، در لباسی موقر و قدمی راسخ پا به دادگاه می‌گذارد و در لحظه‌های آخر مردم را نصیحت می‌کند که مراقب عجم و امریکایی باشند و خود را شهید راه وطن می‌داند.
این تصویر سازی از صدام [حتا اگر واقعیت هم داشته باشد] هدف اصلی چنین مجازاتی را زیر سوال می‌برد.دیگر همان اندک فایده ای که از کشتن انسانی به نظرم میرسد از میان می‌رود و نمکی هم به زخم برخی داغ‌دیده‌ها پاشیده می‌شود که قاتلی بزرگ را فرصت ژست رسانه‌ای داده‌اند.
اگر قرار است که دم‌های آخر زندگیفرصتی باشد برای ظاهرسازی حق به جانب یک جنایتکار جنگی ، از کم هوشی سیاست‌مداران مخالف است که به رقیب مجال چنین مانوری داده و به آن دامن می‌زنند.[یا اینکه به شکل بدبینانه‌ اش عمدی در کار بوده است.]
اگر هم چنین حقیقتی در مورد صدام صادق باشد، باید جلوی انتشار آن را گرفت. چرا که گرفتن جان انسانی به صرف آن که جان کسی را گرفته باشیم نه لطفی دارد و نه مرحمی است به زخمی.