حکمرانی متفاوت یا [گذشته را نابود میکنم پس هستم]

کل قضیه این است:ما ۷۵۴ اثر باستانی ثبت شده در یونسکو از کشور‌های مختلف جهان داریم که ۵ تای آن مربوط به ایران می‌شود.در ۲ سال اخیر دو مورد از این ۵ مورد هم چنان مورد تهدید قرار گرفته که تا آستانه‌ی خط خوردن از آثار ملی یونسکو هم پیش رفته است.
اولی میدان نقش‌جهان‌اصفهان بود و این دیگری هم مجموعه‌ی تاریخی پاسارگاد و مقبره‌ی کوروش کبیر.
اولین بار خبر را یک ماه پیش بواسطه‌ی sms دریافت کردم‌ ـ باور نکردم ـ مگر ممکن بود با آب‌گیری یک سد مجموعه‌ای با این عظمت را به زیر آب بفرستند؟ هرچند خاطره‌ی زیر آب بردن بخشی از آثار باستانی بواسطه‌ی آب‌گیری سد کارون‌۳ ته دلم را خالی می‌کرد.رییس وقت سازمان گردشگری و میراث فرهنگی هم گفته بود:«نمی‌توان سد‌سازی را که لازمه‌ی تمدن امروز و فردای ایران است فدای حفظ آثار تاریخی کرد.»
خبر وقتی بیش‌تر آزار دهنده شد که گاردین و یونسکو هم گزارشی از این فاجعه منتشر کردند.
حسین مرعشی هم در اقدام نابغه‌وار دیگری گفت:«میراث فرهنگی از ابتدا هم مخالفتی با احداث سد سیوند نداشته و از آب‌گیری آن هم جلوگیری نخواهد کرد.»
ظاهرن قرار است که این سد در دی‌ماه ۱۳۸۴ آب‌گیری شود و ما شاهد نابودی پاسارگاد باشیم.
چه‌قدر جای NGO های غیر فرمایشی خالی است.
چند روز پیش‌هم ـ مریم رخشانی‌کوچصفهانی ـ مسول دفتر فنی مجموعه‌ی فرهنگی پاسارگاد و یکی از کسانی که نقش زیادی در ثبت نام پاسارگاد در یونسکو را داشت و در حال حاضر مشغول پژوهش در آن منطقه بود از دامنه‌ی کوه به پایین پرت شد.
چشم‌انداز آینده‌ هم متاسفانه خوب نیست.رییس جمهور مهرورز! گفته که نباید از آثار تاریخی انتظار کسب در‌آمد را داشت.کیست که نداندجایی که جریان پول و درآمد زایی نباشد مورد توجه دولت‌مردان هم نخواهد بود.
از من می‌شنوید در دی‌ماه سری به پاسارگاد بزنید.جزو آخرین نفراتی خواهید بود به بخشی مهم از تمدن بشری می‌نگرید....و شاید بتوان تصاویری از این تراژدی تهیه کرد.